Sorry, zegt de hond. En hij meent het.

Stel je eens twee honden voor die wild aan het spelen zijn. Dan kan het gebeuren dat het spel voor één van de twee honden niet meer plezierig is. Wat doet de andere hond? Die maakt een spelboog en zegt daarmee, het spijt mij ouwe jongen, dit was een beetje te wild. Ik zal het niet meer doen. Wil je dan nog wel met mij spelen?

Dat is maar één van de mogelijkheden om een andere hond duidelijk te maken, ik wil geen conflict, ik meen het goed met jou. En dat alles communiceren honden zonder woorden, zo maar, heel natuurlijk. Het wordt begrepen en geaccepteerd zoals het bedoeld is.

Mensen gebruiken woorden en het zijn juist de woorden die dikwijls het misverstand veroorzaken en daardoor het conflict. Willen wij dit conflict uit de wereld helpen, zullen wij het conflict moeten benoemen en vervolgens luisteren naar wat de ander ons zegt. Benoemen, spreken, luisteren. Daarvoor zijn opnieuw heel veel woorden nodig.

Misschien kunnen wij wijzer worden door heel goed naar onze honden te kijken en te zien dat aan elk conflictvermijdend gedrag een oprecht gevoel ten gronslag ligt. Een hond zegt "sorry", een mens zegt "sorry, maar...."

Al kunnen wij dan de spelboog niet imiteren, oprechtheid in denken en handelen kunnen wij ieder geval van onze honden leren.