Bezoek ontvangen met een hond op een veilige, rustige en prettige manier betekent allereerst ons eigen gevoel veranderen. De alom bekende “mindset”!

En wel bij het allereerste begin: de bel! Wij gaan de klank van de deurbel desensibiliseren. Wij bellen aan wanneer wij gaan wandelen en wanneer wij terugkomen, net zo lang totdat niet de klank van de deurbel alleen al je hond in de hoogte doet schieten. Vervolgens springen wij niet meer op zodra de deurbel klinkt en het bezoek voor de deur staat, maar we lopen heel rustig en heel ontspannen naar de deur ook al springt onze hond dan al meters de hoogte in.

Komt het bezoek binnen en is het bezoeker A waar je hond dol op is? Veel honden springen dan onbeheerst tegen bezoeker A op. Uit pure  genegenheid en enthousiasme weliswaar, maar toch zien wij liever een wat rustiger ontmoeting. Bezoeker A kan dit communiceren door zich rustig en zonder woorden van de hond af te wenden. Zo nodig moet dit herhaald worden totdat je hond begrijpt wat niet gewaardeerd wordt. Dit zal je hond overigens snel begrijpen, daar deze wijze van communicatie hem vertrouwd is.

Is het bezoeker B, een onbekende, en ziet je hond niet in waarom hij vriendelijk moet reageren op een onbekende in zijn eigen huis, laat bezoeker B dan handelen als ware er geen hond in huis. Hij of zij loopt rustig verder en gaat zitten. Rust wordt beloond, onrust wordt niet bestraft. Aan onrust ligt doorgaans angst ten grondslag en angst wordt niet minder wanneer daarop straf volgt.

Tot slot: er zullen ook situaties zijn waarin een hond niet samen met het bezoek in één kamer kan zijn. In die situatie kun je je hond tijdig in zijn bench brengen (indien hij deze heeft), of in een aparte kamer. Er is echter geen goede reden om hiervoor standaard te kiezen. Het is voor veel honden buitengewoon frustrerend om buitengesloten te worden. Met een goede voorbereiding is dit dan ook alleen in uitzonderingssituaties nodig. En dat is voor je hond alleen maar winst.

Met een hond die uit zichzelf perfect luistert en jou in alles volgt. Een hond die je "overal" heen mee kunt nemen, een hond zoals er geen tweede is. Alles zou je ook veel en veel beter doen dan de eerdere honden die je ooit gehad had.

En toen bleek jouw hond toch anders dan je je gedroomd had. Minder makkelijk te begrijpen, onduidelijke angstjes. Je ontmoet andere honden waarvan de vrijmoedigheid, de durf, de zelfstandigheid breed geprezen wordt. De droom verbleekt, de onzekerheid neemt toe.

Dat was voor mij het moment waarop ik voor het eerst volledig begreep wat het betekent een hond te hebben die als eerste naar mij kijkt op het moment waarop hij meerkoeten ziet die hij niet kent, met de blik in zijn ogen "Wat vind jij daar nu van?". Een hond die mij aankijkt wanneer hij een kat ziet, een haas, een andere hond. Die blik die ik voorheen wel waarnam, maar niet echt waardeerde.

Het leren kennen van voorwerpen en het wennen aan nieuwe situaties is goed en kan zelfs, afhankelijk van de situatie, noodzaak zijn. Dit hoeft echter niet altijd het geval te zijn. Je (jonge) hond overal aan te laten wennen, is onnodig en leidt snel tot overprikkeling en gedragsproblemen. Een voorbeeld: ben je niet van plan om met je hond met de trein naar je werk of naar een losloopgebied te gaan, is het zinloos om hem aan de trein of een station te wennen. Maar passeren je onderweg veel fietsers of auto's, is het noodzaak je hond daaraan te leren wennen.

Hoe? Ten eerste mag een initiatief van je hond altijd ondersteund worden. Door te ontdekken leert je hond de wereld kennen, hij wordt daardoor zekerder en zijn zelfvertrouwen neemt toe. Je hond beschikt van nature over een zekere nieuwsgierigheid. Volg daarin het tempo en de behoefte van je hond. Dwing hem niet tot iets, lok hem niet naar iets, geef je hond altijd het gevoel dat hij de controle heeft over de situaties. Dat is voorwaarde nummer 1.

Voorwaarde nummer twee is geduld. Voldoende geduld zorgt ervoor dat je hond niet ongecontroleerd naar iets of iemand toeholt, waardoor de veiligheid in gevaar komt. Je kunt je hond eenvoudig leren dat geduld loont en ongeduld hem niet verder brengt. Het doel is je hond in staat te stellen een onbekend voorwerp of een situatie verantwoord te onderzoeken. Daartoe is het nodig dat je hond bij zijn baas checkt of het veilig is en zo ja, dan gaat je hond in zijn eigen tempo op onderzoek uit. Bij voorkeur is de hond niet aangelijnd wanneer hij op onderzoek gaat, zodat hij controle over de situatie heeft en houdt.

In dit geval hebben Goos en ik vanaf enige afstand de mobiele kraan bekeken. Toen was Goos zover de kraan van dichtbij te onderzoeken. Tot slot hebben wij er samen nog eens langs gewandeld. Daarna was de mobiele kraan volledig geaccepteerd.

Als je goed kijkt, zie je Goos aan het einde van de rij bomen aan de rechter zijde zitten, daar waar een bankje staat. Zelf was ik het pad naar beneden gelopen op weg naar een robidog om de hoek.

Zijn enige opdracht was: wachten, blijven zitten, eventuele mensen en honden negeren.

Het belang van wachten begreep ik pas goed toen ik in "Puppy met een missie" las over de noodzaak voor een hulphond externe prikkels te negeren. Onze honden zijn weliswaar geen hulphonden, maar laten wij het aantal externe prikkels niet onderschatten waaraan zij iedere dag blootgesteld worden.

Geduld leert een hond door vaak in verschillende situaties te wachten. Wachten om te vertrekken, wachten op een koekje, wachten tot het veilig is, wachten tot de fietser voorbij is. Dit is op tal van momenten in je dagelijks patroon goed in te bouwen. Wij moeten er alleen maar even aan denken.

Een goede mogelijkheid is om nooit iets te gaan ondernemen zolang je hond niet rustig is. Niet gaan wandelen, niet eten geven, niet spelen, niet aandacht geven. Pas wanneer een hond rustig is en de focus op de baas heeft, kan overgegaan worden tot actie.

2) uit de auto: kofferbak omhoog, wachten..... wat of wie daar ook staat. Lukt het? Belonen!
3) oversteken? Wachten op de blik van je hond. Pas na blikkontakt samen de weg over.
4) etenstijd: zo maar aanvallen? Zeker niet! Pas na een blikkontakt, maar dan ook in alle rust.
5) een vreemd voorwerp: voordat je hond het gaat verkennen, eerst contact met de baas om te checken of het wel veilig is. Indien je hond inderdaad contact opneemt, verbaal belonen.

Moeilijk maar heel leerzaam voor je hond is het neerleggen van voer: je hond wacht terwijl jij naast het pad op drie plaatsen iets bijzonder lekkers neerlegt. Dan ga je terug naar je hond en je loopt samen, onaangelijnd, langs alle verleidingen. Wanneer het goed is heeft je hond begrepen dat hij niets daarvan mag oppakken. Lukt dat? Prijs je hond aan het einde van het parcours de hemel in, geef hem een beloning uit je voerbuidel en haal alle lekkers even op en berg het op.

Tot slot: waarom verbaal belonen en waarom niet uitbundig? Omdat beide de hoeveelheid dopamine in je hond sterk verhogen en hem dus onrustig maken.

De communicatiewereld waarin wij leven doet ons vergeten dat onze hond met ons op een volstrekt andere, eigen manier communiceert en wel in een veel grotere mate dan wij ons vaak bewust zijn.

Is dit erg? Het is tenminste jammer, want zo missen wij de vreugde van de subtiele contacten die tussen hond en baas mogelijk zijn. Beloon je je hond? Lach breeduit naar hem, je hond voelt zich driedubbel beloond. 

Maar het kan ook meer zijn dan jammer: onze hond weet immers hoe wij ons voelen, een gevoelige hond zelfs voordat wij dit zelf weten.

Is onze hond gespannen, nerveus of onrustig? De kans is heel groot dat de oorzaak bij onszelf ligt. Even groot als de kans dat de hond vanzelf weer kalmer wordt wanneer wij ons gevoel herkennen en tot rust gekomen zijn. De sleutel ligt bij ons.

Hoe gevoeliger de hond, hoe meer hij meekrijgt van hetgeen wij voelen. Een gevoelig karakter is echter geen handicap, integendeel. Het is de beste basis voor een optimale communicatie tussen mens en baas. De enige voorwaarde daarvoor is dat wij ons eigen gevoel kennen en weten wat de reactie daarop van onze hond is.

In "Superheld, puppy met een missie" lees je hoe kleine "pup met donkergroen bandje" wordt opgeleid tot een assistentiehond, een hond die na zijn opleiding wordt toegevoegd aan een persoon met een motorische beperking.

Het is geen rozengeur-en-manenschijn-verhaal, het is een boeiend verslag van het leven bezien zowel vanuit de hond als ook vanuit het gastgezin.

Een daarvoor uitgekozen hond krijgt zijn opleiding namelijk bij een gastgezin. Dit gastgezin wordt gedurende de gehele opleiding intensief bijgestaan door het team van Hachiko vzw, een opleidingscentrum voor assistentiehonden, gevestigd in Merelbeke, Belgie.

De opleiding duurt ongeveer twee jaar. Daarna verlaat de hond zijn gastouders. Dat is verdriet, maar het is een zuiver verdriet. De gastouders staan de hond uit liefde af, zowel uit liefde voor de hond die zijn bestemming heeft gevonden, als ook uit liefde voor de gehandicapte medemens.

Hoe Charly dit afscheid ervaart, wordt in het boek op invoelbare wijze beschreven. Hij voelt het afscheid al ver voordat het een feit is, hij voelt het omdat hij een hond is en een buitengewoon gevoelige hond bovendien, hij voelt het aan zijn gastmamma en -pappa. Hij voelt het verdriet van anderen en van zichzelf, maar ook - en dat vind ik zo bijzonder mooi - hij blijft ook dan hond en dus blijft Charly in het hier en nu. Een mens kan blijven steken, een hond leeft in het moment nu en dus, een moment later, in de wereld met zijn nieuwe baas.

En buiten dit alles is het boek voor elke hondenliefhebber een "must have": het geeft oneindig veel waardevolle informatie over de wijze waarop wij onze hond nog gelukkiger kunnen maken. Want was is mooier dan een hond die uit eigen vrije wil kiest voor het gedrag dat wij graag zien.