Vlo

Uit het boek "Wanneer jij er niet geweest was"

Iedere keer dat mijn hond en ik langs een rollator lopen denk ik terug aan mijn lieve vriend met zijn hondje Vlo. 

[......]
Ik ken de man doordat hij ooit heeft aangeboden mijn hond “rollatorles” te geven. Loop maar gewoon met ons mee, zei hij eenvoudig. Het bleek de beste manier te zijn voor een hond om te ervaren dat rollators niet grommen of bijten.

Toen ik hem aan het einde van de rollatorles bedankte, begonnen zijn wangen te bibberen, zijn blik werd troebel. Weet je, zei hij, op mijn leeftijd voel je je vaak zo nutteloos. Het is daarom zo fijn wanneer ik eens een ander kan helpen. Toen was ik het die wat bibberig werd.

Uit Reflectie:
De man achter de rollator en zijn hondje zijn niet wat je ziet, zij zijn niet een oude man met een slepend been en een kleine hinkende hond, maar zij zijn wat zij zijn: een vriend met zijn hond.