|
Uit het boek "Wanneer jij er niet geweest was" Iedere keer dat mijn hond en ik langs een rollator lopen denk ik terug aan mijn lieve vriend met zijn hondje Vlo. Toen ik hem aan het einde van de rollatorles bedankte, begonnen zijn wangen te bibberen, zijn blik werd troebel. Weet je, zei hij, op mijn leeftijd voel je je vaak zo nutteloos. Het is daarom zo fijn wanneer ik eens een ander kan helpen. Toen was ik het die wat bibberig werd. Uit Reflectie:
De man achter de rollator en zijn hondje zijn niet wat je ziet, zij zijn niet een oude man met een slepend been en een kleine hinkende hond, maar zij zijn wat zij zijn: een vriend met zijn hond.
0 Opmerkingen
[....] Ik liep naar de mand waar Bob lag, onze trouwe, ouwe Bob. Ik keek in zijn lieve verstandige ogen, een brok in mijn keel. Hij stond op, liep vastberaden naar mijn man. Bob ging voor hem zitten, legde een poot op zijn knie. Zijn blik zei, ik weet wat je voelt, ik begrijp je. Pas toen keek mijn man op. Zijn ogen gingen naar Bob, toen naar mij. Kom eens bij ons zitten, zei hij. Dan kunnen wij met Bob bespreken hoe wij deze laatste maanden zo fijn mogelijk voor jullie kunnen maken. Wanneer mensen overspoeld worden door emoties en weerloos staan tegenover verdriet of angst, is het de hond die trefzeker weet wat hij moet doen om zijn mensen te zeggen wat voor hen onzegbaar is.
Onze mate van stabiliteit kunnen wij bewust vergroten door ons te verdiepen in het belang van angsttolerantie. Dit houdt in het waarnemen van angsten en een goede omgang daarmee. Het betekent ook het vermogen, spanning als gevolg van angsten te verdragen en daardoor situaties die angst veroorzaken, in de ogen te zien en niet uit de weg te gaan. Het houdt tevens in het vermogen risico’s goed in te schatten en daardoor onnodige risico’s te vermijden, dus het verkrijgen van een juiste balans tussen moed en voorzichtigheid.
Rust, vertrouwen, stabiliteit, positieve energie zijn wel de belangrijkste elementen voor een optimale mens-hond verhouding en dus voor een gelukkige hond. Dit alles vergt oefening, moed en doorzettingsvermogen. Laten wij beginnen met een iets gemakkelijker, maar eveneens essentieel aspect: zo te leren communiceren dat onze hond ons begrijpt. Wanneer wij ons bezig houden met de betekenis voor onze hond van lichaamstaal, dan wordt duidelijk dat wij ons vanuit het perspectief van onze hond vaak merkwaardig gedragen. Wij gaan ervan uit dat onze hond ons wel begrijpt, terwijl wij op een wijze communiceren die voor onze hond totaal vreemd is. Allereerst een paar voorbeelden uit de praktijk. Wij mensen kunnen op eenvoudige vragen van onze hond als “ja?” of “mag ik?” zo antwoorden dat een hond er niets van snapt. “Nee, we gaan nu niet wandelen, misschien vanmiddag tenzij het regent” of “Nou goed dan, omdat het zondag is. Maar morgen mag je niet op het bed, hoor!” Door te gaan denken vanuit de wereld van onze hond en vanuit zijn begripsvermogen verschuift als vanzelf het perspectief waarmee wij een situatie beoordelen.
Voor onze hond is dat rondje allerminst saai, net zomin als iedere dag het lezen van dezelfde krant voor ons saai is. Illustratie van Niek Schuil uit "Het kompas voor je hond ben jij"
(https://www.hofkes.ch/het-kompas.html) Heeft de één gewoon meer geluk dan de ander? Of gebeurt alles in het leven volgens een bepaalde, goddelijke voorzienigheid? Dan wel is het jouw mindset die je hond tot de verstandigste, gemakkelijkste, gehoorzaamste hond heeft gemaakt die je je ooit had kunnen wensen?
Al lezende zul je steeds meer overtuigd raken van de juistheid van het standpunt dat de hond verandert wanneer zijn mens verandert.
Of: de kunst van fouten te leren.
Wij mensen maken fouten, hetzij doordat wij onze hond niet goed “lezen” en als gevolg daarvan een situatie niet goed inschatten, hetzij doordat wij onvoldoende zekerheid en rust uitstralen. Op dat moment krijgen wij te maken met het fenomeen dat in de psychologie „negativity bias“ wordt genoemd. Dit betekent dat negatieve belevenissen een aanzienlijk sterker effect op ons hebben dan positieve, ook wanneer de intensiteit van beide belevenissen gelijk is. Hetzelfde geldt voor gedachten en gevoelens. Zo kan het gebeuren dat wij lang blijven tobben over een op zich onbeduidende fout, terwijl vreugde over een succes van korte duur is. Wanneer wij weten waarom onze hersens op deze manier reageren op negatieve ervaringen en gevoelens, is het makkelijker om het effect te accepteren. De verklaring is eenvoudig: het voorkomt dat wij gevaar onderschatten. Ons brein signaleert het negatieve, het gevaar, nadrukkelijker en het gevolg is dat wij direct reageren, in zijn meest primitieve vorm door weg te hollen. Zouden de mensen niet al eeuwen lang gevaar hebben ontweken, dan zou de mensheid reeds lang geleden uitgestorven zijn. Het gevolg is echter ook dat mensen zich angstig of onzeker kunnen gaan voelen en daardoor gaan leven in een permanente “vecht of vlucht” modus. Dan is het tijd voor een andere visie: elke fout is een kans om de oorzaak te analyseren, dankbaar te zijn voor het inzicht, diep adem te halen en verder te gaan. Leren is immers een kwestie van doen, dingen proberen, fouten maken en doorgaan, terugkoppelen en beter worden, stap voor stap. Voorts kan meer inzicht ertoe leiden dat wij voorzichtiger worden met hetgeen wij zeggen, meer begrip krijgen voor het effect van een onnadenkend uitgesproken hard woord of kritiek op een ander en aldus onze sociale intelligentie vergroten. Het maakt ons milder tegenover ons zelf, een ander en tegenover onze hond. Dat laatste vooral. Onze hond nodigt ons elke dag opnieuw uit het goede voorbeeld te geven. Zo groeien hond en mens samen. |
Auteur
Mathilde Hofkes, Dalfsen. Archieven
April 2024
Onderwerpen
- auto - angsttolerantie - bezoek - blikkontakt - communicatie - dynamiek - ebook - gehoorzaamheid - gedrag - persoonlijkheid - prikkels - roedel - spel - stabiliteit - Superheld - veiligheid |