Je hond zien zoals hij is

en hem als zodanig waarderen. Het lijkt vanzelfsprekend, dat is het echter niet.

Laten wij eens teruggaan naar het moment waarop je je pupje uitkoos. Waarom juist dit hondje? Welke verwachting koesterden wij toen?

Ons zweefde ongetwijfeld een heerlijk beeld voor ogen. Wandelen met de hond aan je zijde in mooie bossen en door uitgestrekte dalen.

Met een hond die uit zichzelf perfect luistert en jou in alles volgt. Een hond die je "overal" heen mee kunt nemen, een hond zoals er geen tweede is. Alles zou je ook veel en veel beter doen dan de eerdere honden die je ooit gehad had.

En toen bleek jouw hond toch anders dan je je gedroomd had. Minder makkelijk te begrijpen, onduidelijke angstjes. Je ontmoet andere honden waarvan de vrijmoedigheid, de durf, de zelfstandigheid breed geprezen wordt. De droom verbleekt, de onzekerheid neemt toe.

Dan komt het moment waarop je in "Superheld, puppy met een missie", geschreven door Kim Schoukens, leest hoe een hond tot een assistentiehond wordt opgeleid en dan begrijp je dat dit mogelijk was niet ondanks het gevoelige karakter van de hond, maar dank zij.

Dat was voor mij het moment waarop ik voor het eerst volledig begreep wat het betekent een hond te hebben die als eerste naar mij kijkt op het moment waarop hij meerkoeten ziet die hij niet kent, met de blik in zijn ogen "Wat vind jij daar nu van?". Een hond die mij aankijkt wanneer hij een kat ziet, een haas, een andere hond. Die blik die ik voorheen wel waarnam, maar niet echt waardeerde.

Pas nu besef ik wat het betekent om een hond te hebben die met mij zijn ervaringen, gevoelens en zijn wereld wil delen. Pas nu besef ik wat een geweldige hond jij bent. Nog is het niet te laat. Nog lang niet.