Fiffi is bang, doodsbang!

Dingen, mensen of dieren zijn niet wat zij objectief zijn, maar wat wij zien of menen te zien. Onze blik bepaalt het gevoel dat een ding, mens of dier in ons wekt. Dit geldt zelfs voor hetgeen wij in het leven ervaren. Aan de hand van een dagelijks terugkerende gebeurtenis kunnen wij de verstrekkende betekenis hiervan snel doorgronden.

Vrouw loopt met een kleine witte, pluizige hond onaangelijnd over een smal pad op een dijk. Daaronder loopt een man met een grote zwarte, harige hond eveneens onaangelijnd door een wei. Vrouw ziet de grote hond, verstart en staat stil. Grote hond denkt, dat moet interessant zijn, gaat richting vrouw van kleine hond. "Fiffi is bang, doodsbang!", roept de vrouw in paniek. Ook Fiffi staat nu stil. De vrouw neemt Fiffi in haar armen, drukt haar beschermend tegen de borst. Sussende woordjes. Samen lopen wij zo verder.

Even later ontmoeten kleine en grote hond elkaar opnieuw. Fiffi loopt ver achter de vrouw aan. Zij roept Fiffi, maar Fiffi luistert niet, te verdiept in datgene dat zij ruikt en ziet. Zij toont geen spoor van angst. Zij snuffelt, loopt rustig, werpt zelfs geen blik op de grote hond die inmiddels alle interesse in Fiffi verloren heeft.

Wat speelt hier? Herkennen wij ons in de vrouw? Haar angst maakte in de beleving van de vrouw de andere hond tot een grommende, bijtende reus en haar angst maakte dat ook haar hond zich onveilig voelt.

In theorie is het zo eenvoudig: verander je blik, en datgene dat je waarneemt, verandert. In theorie ja, maar nu de praktijk.

---

Door te denken ontstaan veranderingen in ons hersencentrum. De cellen die ons gevoelscentrum besturen, worden actief. Daardoor worden bepaalde hormonen uitgestoten. Deze hormonen zorgen er onder meer voor dat wij alerter kunnen reageren. Door ons denken te veranderen, veranderen wij derhalve datgene dat wij waarnemen. Dat kunnen wij elk moment van de dag doen en elk moment kunnen wij het effect daarvan voelen en zien. Wij moeten er alleen maar mee beginnen.